15 مرک آیانی چَکّا بکپات و زنده‌گۆرّ باتنت، چیا که بدی آیانی لۆگ و دلانی تها اِنت.
اِشان وتی هِژمئے تها گار و گُمسار کن، گار و گُمسار کن که هچ پَشت مکپنت، تان زانگ ببیت که چه آکوبا بگر تان زمینئے هر کنڈا هُدا بادشاهیَ کنت. اۆشت...
بله هُدا آیان تیرَ جنت و اناگت ٹَپّیگَ بنت.
بدکار مُردگانی جهانا پِرَ ترّنت، آ سجّهێن کئوم که هُدایا شمۆشنت.
هما ڈئولا که نبیسگ بوتگ، انسانئے چُکّ چه اے دنیایا رئوگی اِنت، بله بژن و اپسۆز په هماییا که انسانئے چُکّا دْرۆهیت. په آییا شرتر اَت که هچبر چه ماتا پێدا مبوتێن.
گڑا یَهودایا هما زَرّ مزنێن پرستشگاها دئور داتنت و شت، وتا گُٹلۆپ کرت و کُشتی.
تان اے هاسێن کاسِدیئے زِمّهواریا وتی کۆپگان بزوریت، هما هِزمت که یَهودایا یله دات و همۆدا شت که آییئے بێهی جاگه اَت.“
