4 بله هئو! هُدا منی کُمک کنۆک اِنت، هُداوند منی زِندئے دارۆک اِنت.
منا سَکّا تێلانکِش دات که بکپان، بله هُداوندا منا کُمکّ کرت.
او هُداوند! منی برهکّێن پریاتان بِشکن و نالگانُن گۆش دار، دْوایانُن بِشکن، که چه بێریاێن دپ و لُنٹان درَ کاینت.
چه منی تَچکی و راستیا، تئو منی پُشت و پناه بوتگئے و مُدام وتی بارگاها جاگهَ دئیئے.
اے چیزّانی بارئوا چے بگوَشێن؟ اگن هُدا گۆن ما گۆن اِنت، کئے مئے دژمن بوتَ کنت؟
