19 گڑا چه راست و آدلێن کُربانیگان شادانَ بئے، چه سۆچگی کُربانیگا که سَرجما سۆچگَ بیت، تئیی کُربانجاها گوَسک پێش کنگَ بنت.
هُداوند، هُدا اِنت، وتی نوری مئے سرا دْرپشێنتگ. ائییدئے کُربانیگا گۆن کُربانجاهئے کانٹان په ساد ببندێت.
پهرێزکارا بازێن سکّی و سۆریَ رسیت، بله هُداوند آییا چه سجّهێن سکّیانَ رَکّێنیت.
بَرهَکّێن کُربانیگ پێشکش کنێت و هُداوندئے سرا تئوکل.
او براتان! منی دَزبندی گۆن شما اِش اِنت که گۆن هُدائے رَهمتانی چارگا، وتی جِسم و جانا چۆ زِندگێن کُربانیگێا پێش بکنێت که پاک و پَلگار اِنت و هُدایا پَسُندَ بیت. اے شمئے روهانیێن پرستش اِنت.
