12 اگن شدیگ اتان ترا سهیگُن نکرتگ‌اَت، چیا که جهان و هرچے آییا هست، منیگ اَنت.
هما سجّهێن سَهدار که تئیی همراه اَنت، ڈَنّا بَرِش گۆن، بالی مُرگ و جانوَر و سجّهێن لاپکَشّان، تانکه زمینئے سرا رُمب و رمَگ بکننت، چُکّ و بَر بکننت و گێشا گێش ببنت.“
او هُداوند! تئیی کار چینکدر باز اَنت، تئو، اے سجّهێن په هکمت اڈّ کرتگ‌اَنت، زمین چه تئیی جۆڑ کرتگێنان پُرّ اِنت.
نون اگن شما په دلگۆش منی تئوارا گۆش بدارێت و منی اَهد و پئیمانئے پرمانبرداریا بکنێت، سجّهێن کئومانی تها شما منی هاسێن مال و مَتا بێت. بِلّ تُرے سجّهێن زمین منیگ اِنت،
