12 اَلّما، تئو، او هُداوند، پهرێزکاران برکتَ دئیئے و آیان گۆن وتی مِهر و رهمتا اِسپرئے پئیما نگهپانَ بئے!
هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا. بَهتاور اِنت هما که هُداوندئے تُرس آییئے دلا اِنت، هما که آییئے هُکمی سکّ باز دۆستَ بنت.
همایان برکتَ دنت که هُداوندئے تُرس آیانی دلا اِنت، مزنێن و کَسانێنان، یکّ پئیما.
پهرێزکارانی تمبوانی تها سۆبێن بئیگ و شادمانیئے کوکّار اِنت: ”هُداوندئے راستێن دستا مزنێن کارے کرتگ.
دێما گۆن من ترّێن و منی سرا رهم کن، انچُش که تئو مُدام گۆن وتی نامئے دۆست دارۆکانَ کنئے.
هُداوند وتی کئوما واک و کدرت ببَکشات، هُداوند وتی کئوما گۆن سُهل و اێمنی برکت بدئیات.
بله تئو او هُداوند! وت منی چاگردا اِسپر ائے، منی شان و شئوکت ائے، منا سرپرازَ کنئے.
رَکّێنۆک هُداوند اِنت، تئیی برکت تئیی کئوما برسات! اۆشت...
بدکارئے رنج و اَزاب باز اَنت، بله هُداوندئے مِهر هماییئے چَپّ و چاگردا گیپت که هُداوندئے سرا تئوکلَ کنت.
تئو منی چێر بئیگئے جاگه ائے، چه سَکّی و تنگیان منا اێمنَ دارئے و گۆن آزاتیئے سئوت و زێملان گوَرامبازَ کنئے. اۆشت...
په هُدایا سئوت بجنێت و آییئے ناما نازێنێت، په آییا که جمبران سوار اِنت ستا و سنائے تئوارا بُرز کنێت. آییئے نام هُداوند اِنت، آییئے بارگاها شادهی کنێت.
که هُداوندێن رۆچ و اِسپرے، هُداوند رهمتَ بَکشیت و اِزّتَ دنت. هما که زندا په بێمئیاریَ گوازێنیت، هُداوند شرّێن چیزّان چه آییا دورَ نداریت.
