1 او سجّهێن کئومان! چاپ بجنێت. گۆن شادمانیئے بُرزێن سئوتان دێم په هُدایا کوکّار کنێت.
او هُداوند، مئے هُدا! مارا بِرَکّێن، مارا چه درکئومانی نیاما چِن و یکجاه کن که تئیی پاکێن نامئے شُگرا بگرێن و په تئیی ستایا پَهر بکنێن.
آسکئے پئیما که په کئورئے آپان زهیروار اِنت، همے پئیما، او منی هُدا، منی اَرواه تئیی زهیران اِنت.
هُدا مئے پناهگاه و زۆر و واک اِنت، مَدَت کنۆکے که سکّیانی وهدا تئیار اِنت.
هُدا شادمانیئے کوکّارانی نیاما بُرزاد شتگ، هُداوند سُرنائے تئوارئے نیاما.
او سجّهێن زمین! په هُداوندا شادمانیئے کوکّارا بُرز کن. کوکّار کنێت، په شادهی سئوت بجنێت، بنازێنێت.
کئور چاپ بجناتنت و کۆه په شادمانی سئوت،
