10 ”وتا بدارێت و بزانێت که من، هُدا آن، کئومانی سرا هُکمران و جهانا هاکم.“
بزانێت که هُداوند، هُدا اِنت، هماییا مارا اَڈّ کرتگ و ما هماییئیگ اێن، ما آییئے کئوم، آییئے چَراگاهئے رمگ اێن.
او هُداوند! گۆن وتی زۆر و توانا اَنچش مزن‌شان باتئے. تئیی واک و کدرتا ستا کنێن و نازێنێن.
بله آیانی زَهم، وتی جندئے دلا نندیت و کمانِشَ پرُشنت.
او هُدا! آسمانانی سرا باتئے، تئیی شئوکت سجّهێن زمینا شِنگ بات.
بِلّ بزاننت که تئیی نام هُداوند اِنت و تهنا تئو، او بُرزێن اَرشئے هُدا، سجّهێن زمینئے سرا هاکمیَ کنئے.
نون منَ زانان که هُداوند چه آ دگه سجّهێن هُدایان مستر اِنت. چێا که وتی مهلوکی چه گُروناکێن مِسریانی زُلم و زۆراکیان رَکّێنت.“
