2 تئو آدمیانی نیاما زێباترێن ائے و چه تئیی لُنٹان لال و گئوهرَ گواریت، پمێشکا هُدایا ترا اَبدمانێن برکتے داتگ.
په راستی اَبدمانێن برکت بَکشاتگ و وتی بگلا گَل و شادانِت کرتگ.
اۆدا آیانی دێما ایسّائے چِهرگ و دْرۆشم بدل بوت. آییئے دێم رۆچئے ڈئولا دْرپشناک بوت و گُد و پۆشاکی، اِسپێت اِسپێت بوتنت.
هرکَسا په آییا شَرّێن گواهیے دات و چه آییئے پُرمِهرێن هبران، سجّهێن مردم هئیران و هَبَکّه منتنت. گوَشتِش: ”بارێن، اے هما ایسُّپئے چُکّ نه‌اِنت؟“
گال اِنسان بوت و مئے نیاما جاگهی کرت. ما آییئے شان و شئوکت دیست، هما شان و شئوکت که پتئے یکّێن چُکّئیگ اِنت، هما چُکّ که چه رهمت و راستیا سَررێچ اِنت.
سپاهیگان گوَشت: ”تان اے وهدی هچکَسا اے مردئے ڈئولا هبر نکرتگ.“
