1 دلُن چه زێباێن گالان سررێچ اِنت، شئیرے په بادشاها گوَشان، زبان، زبردستێن نبیسۆکێئے کَلَمئے پئیما اِنت.
”من وتی بادشاه، وتی پاک و گچێنیێن کۆه، سَهیونئے سرا نندارێنتگ.“
آسکئے پئیما که په کئورئے آپان زهیروار اِنت، همے پئیما، او منی هُدا، منی اَرواه تئیی زهیران اِنت.
منی دپ، هکمت بئیانَ کنت، دلئے جُهلانکێن پگر، پَهم و زانتَ بَکشیت.
او هُدا! منا برَکّێن که آپ تان منی گَردنا اِنت.
او اِسراییلئے شپانک! گۆش دار، تئو که شپانکێئے پئیما ایسُّپئے رمگئے رهشۆن ائے. او هُدا! تئو که کَرّوبیانی نیاما بادشاهی تهتا نِشتگئے، وتی نورا تالان کن.
شَرّێن مردم چه شَرّێن گنج و هَزانگا شَرّێن چیزّ درَ کنت و سِلّێن مردم چه سِلّێن هَزانگا، سِلّێن چیزّ.
گڑا بادشاه گۆن آیان که راستێن نێمگا اَنت، گوَشیت: ’او بَهتاوران که شمارا چه منی پتا برکت رَستگ! بیاێت، اے بادشاهیا وتی میراس کنێت، که چه دنیائے بُنگێجا په شما تئیار کنگ بوتگ.
ایسّائے سربرا، سَلیبئے دارئے سرا، مئیارنامگے دْرَتکِش که آییئے سرا نبشتگ‌اَت: ”اے یَهودیانی بادشاه، ایسّا اِنت.“
چێا که پێشگۆیی چه انسانئے اِراده و واهگا ڈنّ اِنت، پاکێن روه مردمانی دلا نِشتگ تان چه هُدائے نێمگا هبر بکننت.
