7 اے تئو ائے که مارا چه دژمنان رَکّێنتگ و بدواه سرجهل کرتگ‌اَنت.
اِشیئے دژمنان، شرمساریئے پۆشاکا گورا دئیان و اِشیئے سر گۆن دْرپشۆکێن تاجێا بُرزَ بیت.“
مارا چه دژمنان آزاتی کرت، مِهری اَبدمان اِنت.
او هُداوند، منی مُهکمێن هُداوند و رکّێنۆک! جنْگئے رۆچا تئو منی سرئے نِگهپانی کرت.
په هماییا که بادشاهان سۆبێنَ کنت و وتی هزمتکارێن داوودا رکّێنیت، چه کُشۆکێن زهما.
آ سجّهێن که منی کۆشئے رندا اَنت و منی مرکا لۆٹنت سرجهل و شرمسار باتنت، آ که منی سیه‌رۆچیئے پدا اَنت پُشتا برئوات و رسوا باتنت.
اۆدا که هچ تُرسے نێست اے سَکَّ تُرسنت، چیا که هُدا شمئے اَنگِرّ کنۆکانی هڈّان شِنگ و شانگَ کنت، تئو اِشان شرمندگَ کنئے، چیا که هُدایا آ چه وت دئور داتگ‌اَنت.
