1 او هُدا! ما وتی گۆشان اِشکتگ، مئے پت و پیرێنان گوَشتگ که آیانی زمانگا چۆنێن کارِت کرتگ، گوَستگێن دئور و باریگان.
په آیان که اَنگت ودی نبوتگ‌اَنت آییئے اَدل و اِنساپا جارَ جننت. گوَشنت: ”آ هما اَت که اے کاری کرت.“
آسکئے پئیما که په کئورئے آپان زهیروار اِنت، همے پئیما، او منی هُدا، منی اَرواه تئیی زهیران اِنت.
او هُدا! نون که پیر آن و مود اسپێت اَنت، منا یله مکن، تان نۆکێن پدرێچئے نیاما تئیی زۆرئے جارا بجنان و سجّهێن آیۆکێن نسلان چه تئیی واک و توانا سهیگ بکنان.
گوَستگێن وهدانی هئیالا کپان، کوَهنێن اَهد و باریگانی.
