11 چه اِشیا زانان که چه من وشنۆد ائے، که دژمن منی سرا بالادست نبوتگ‌اَنت.
هُداوندا ستا بات که نه‌اِشتی ما اِشانی دنتانانی شکار ببێن.
چۆ مبیت دژمن بگوَشیت: ”من آییئے سرا سۆبێن بوتگان“، بدواه شادان ببیت که منَ لرزان.
هُداوند همایانی سرا وشَّ بیت که چه آییا تُرسنت و سجّهێن اۆست و اُمێتِش گۆن آییئے مِهرا اِنت.
او منی هُدا! تئیی سرا تئوکلَ کنان، مئیل که پَشَل و شرمندگ ببان و دژمن منی سرا بالادست ببنت.
منا دژمنانی دستا ندئیئے و منی پادان پْراه و شایگانێن جاگهے اێرَ کنئے.
مئیل وتی دلا بگوَشنت: ”هه، هه، هه! په وتی اَرمانا رستێن.“ مئیل بگوَشنت: ”لُنکهے کرت و اێرِن برت.“
منا وتی رهمتانی نشانیے بدئے، تان هما که گۆن من نپرت کننت بگندنت و شرمندگ ببنت، چیا که تئو، او هُداوند، منا مدت کرتگ و تسلّا داتگ.
