4 ”او هُداوند! منی آکبتا پدّر کن، منی رۆچانی هساب چی اِنت، بِلّ تان بزانان که چۆن زوتَّ گوَزنت.
چێا که مئے سَرِشتا سرپد اِنت، آ زانت که ما هاک اێن.
تان کدێن تئیی هزمتکار ودارا ببیت؟ کدی منی آزار دئیۆکان سزا دئیئے؟
گڑا مارا اے زانتا بدئے که مئے رۆچانی هساب کمّ اِنت، تان مئے دل اگلمند ببیت.
