9 او هُداوند! منی سجّهێن اَرمان تئیی دێما اَنت، آهسرد و گینسارتُن چه تئو چێر نه‌اَنت.
او هُداوند! تئو بزّگانی واهگان گۆشَ دارئے، آیان دلبڈیَ دئیئے و هبرانِش اِشکنئے.
تانکه بندیگانی نالگان بِشکُنت و همایان آزات بکنت که مرکئے سزا دئیگ بوتگ‌اَنت،
چه بازێن نالگ و پریاتا هُشکێن هڈّ و پۆستے آن.
چه نالگان دَم برتگان، هر شپ گندلان چه گرێوگا مێنان و تَهتا گۆن ارسان ترَّ کنان.
نَتْناییلا جُست کرت: ”تئو منا چۆنَ زانئے؟“ ایسّایا آییئے پَسّئوا گوَشت: ”چه هما وهدا پێسر که پیلیپُسا ترا تئوار کرت، من ترا هما وهدا دیست که اِنجیرئے درچکئے چێرا اَتئے.“
