3 چه تئیی گَزبا منی جسم و جانا هچ دْراهیے پَشت نکپتگ و چه گناها، مان هَڈّان هم سلامتیے.
چێا که منی رۆچ چۆ دوتّا گارَ بنت و هڈّ چۆ رۆکێن اِشکرا سُچنت.
چه بازێن نالگ و پریاتا هُشکێن هڈّ و پۆستے آن.
چیا که رۆچ و شپ تئیی دست منی سرا سنگین اَت، سجّهێن تاگتُن هُشگا اَت، چۆ که گرماگئے تَپتئے چێرا ببان. اۆشت...
بِلّ که شادهی و شادمانیا بِشُکنان، بِلّ آ هڈّ که تئو درُشتگ‌انت گَل و بال ببنت.
هُداوندا! منی سرا رهم کن چیا که گیمّرتگان. او هُداوند! منا دْراه بکن چیا که جسم و جانُن پرێشان اِنت.
