17 چیا که کپگی آن و منی درد مُدام گۆن من گۆن اِنت.
بله تئیی مِهرئے سرا تئوکلَ کنان، دلُن گَل و بالَ بیت که تئو منا رَکّێنتگ.
بله وهدے ٹگلُن وارت پَست و لگۆر گۆن مزنێن شادهیے مُچّ بوتنت، منی هلاپا وهدے من سهیگ نه‌اتان، آ منا درّان اتنت و بسِّشَ نکرت.
مئیل که پرێبکارێن دژمن منی سرا شادهی کننت، مئیل هما که مُپت و ناهکّا چه من بێزار اَنت چمُّک و پونزُک بکننت.
پوره کُمپ و دوتل آن، سجّهێن رۆچا ماتم کنانا گردان.
چه نالگان دَم برتگان، هر شپ گندلان چه گرێوگا مێنان و تَهتا گۆن ارسان ترَّ کنان.
