31 هُداوندئے شَریَت آییئے دلا اِنت و پادیَ نلَکُشنت.
هما که واهگی گۆن هُداوندئے تالیما اِنت و رۆچ و شپ آییئے تالیمئے سرا پِکرَ کنت.
من تئیی هبر وتی دلا اَمبار کرتگ‌اَنت که تئیی هلاپا گناه مکنان.
تئیی هُکم منا چه منی دژمنان داناترَ کننت، که مدام گۆن من گۆن اَنت.
آ نئیلیت که تئیی پاد بلکُشیت، آ که تئیی نِگهپانیا کنت وابَ نکپیت.
منی پادانی پد تئیی راها نَکش اَنت، پادُن نلرزتگ‌اَنت.
هُداوند هماییئے گامان مُهرَ کنت که هُداوندئے راها شادهیَ کنت.
او منی هُدا! اَرمانُن تئیی لۆٹ و واهگئے سَرجم کنگ اِنت، تئیی شَریَت منی دلا اِنت.“
رَکّێنگ و نجاتئے وشّێن هالُن مزنێن دیوانا جار جتگ. او هُداوند! هما ڈئولا که تئو زانئے من وتی دپ لگام نجتگ.
مئے دل چه تئو پِر نترّتگ و پاد و گام چه تئیی راها در نبوتگ.
بله کمّے منتگ‌اَت بٹگلان، نزّیک اَت پاد بلکُشنت.
