23 هُداوند هماییئے گامان مُهرَ کنت که هُداوندئے راها شادهیَ کنت.
وتی هبرئے هسابا منی گامانی رهشۆن بئے، گناها مئیل که منی سرا هاکمی بکنت.
په تئیی هُکمانی برجاه دارگا منی راه مُهر و مُهکم باتنت.
آ نئیلیت که تئیی پاد بلکُشیت، آ که تئیی نِگهپانیا کنت وابَ نکپیت.
هُداوند تئیی هر رئوَگ و آیگئے نِگهپان اِنت انّون و تان اَبد.
منی پادانی پد تئیی راها نَکش اَنت، پادُن نلرزتگ‌اَنت.
منا چه جُهلانکێن کَلّێا در آورتی، چه گِل و گنداپا، منی پادی تلارێئے سرا اۆشتارێنت و گامی مُهر کرتنت.
نۆکێن سئوتے منی دپا داتی، مئے هُدائے ستا و سنائے شئیر. بازێنے گندیت و منّیت و هُداوندئے سرا تئوکلَ کنت.
اَدل، آییئے دێما رئوانَ بیت و په آییئے گامان راهے تئیارَ کنت.
