5 او هُداوند! تئیی مِهر اَرشا رسیت و وپاداری تان جمبران.
گۆن هر سَهدارا که شمئے کرّا اِنت، بالی مُرگ، دَلوَت و وَکشیێن هئیوان و هر یکّ چیزّێا که گۆن شما چه بۆجێگا در آتکگ، گۆن زمینئے هَمُک سَهدارا هم اے اَهد و پئیمانا کنان.
که هُداوند نێک اِنت و مِهری اَبدمان، آییئے وپاداری نَسلانی نَسل برجاهَ مانیت.
چێا که همینکس که آسمان چه زمینا بُرز اِنت، آییئے مِهر په هما مردمان که هُدائے تُرسِش دلا اِنت همینکس باز اِنت.
که تئیی مِهر باز اِنت، چه آسمانان بُرزتِر، تئیی وپاداری تان جمبران اِنت.
او پُرزۆرێن مرد! چیا بدیئے سرا پهرَ کنئے؟ هُدائے مِهر دایمی اِنت.
چیا که تئیی مِهر باز اِنت، تان اَرشا رسیت و تئیی وپاداری تان جمبران.
من گوَشت که ”تئیی مِهر اَبدمان اِنت و تئو وتی وپاداری، آسمانا کاهِم کرتگ.“
بامگواهان تئیی مِهر و شپان تئیی وپاداریئے جارئے جَنَگ،
زمین و آسمان گارَ بنت، بله منی هبر هچبر گار و زیانَ نبنت.
