12 بچار بدکار چِه پئیما کپتگ‌اَنت، هاکا سرشکون و پاد آتکَ نکننت.
گڑا بزان که بدکاران، په دادرسیا اۆشتگئے واک و توان نێست و گُنهکار پهرێزکارانی دیوانا هۆر بوتَ نکننت.
رۆکێن اِشکرِش سرا رِچات، آسا دئور دئیگ باتنت و پوجگلێن کَڈّان بُڈّاتنت و هچبر در آتک مکناتنت.
اَنچش زمینا جنان که پاد آیگئے مۆه و واکِش مبیت، منی پادانی چێرا کپنت.
بله تئو، او هُدا، بدکاران جُهلترێن کَلّا دئورَ دئیئے، هۆنوار و پرێبکارێن مردم وتی رۆچانی نێما هم زندگَ نماننت، بله من تئیی سرا تئوکلَ کنان.
هُداوندا وتا گۆن وتی اَدل و اِنساپا پجّارێنتگ، بدکار چه وتی کرتگێن کاران وت داما کپنت. زِگر... اۆشت...
کئے اِنت که چه تئو نتُرسیت، او هُداوند! کئے اِنت که تئیی ناما شئوکتَ ندنت؟ چێا که تهنا تئو پاک ائے. سجّهێن کئومَ کاینت و تئیی بارگاها ترا پرستشَ کننت، چێا که تئیی آدلێن کار زاهر بوتگ‌اَنت.“
