8 اَناگت تباهی‌اِش چَکّا کپات و وتی چێر گێتکگێن داما کپاتنت، کپات و گار و گُمسار باتنت.
منی پادانی دێما دامِش چێر کرت و اَرواهُن سرشکون بوت. راهئے سرا چاتِش کۆتک، بله وت اۆدا شکون بوتنت. اۆشت...
بله هُدا آیان تیرَ جنت و اناگت ٹَپّیگَ بنت.
کئوم، وتی هما کۆتکگێن کَلّا کپتگ‌اَنت، آیانی پاد هما داما بند گپتگ و پَسّتگ‌اَنت که وتِش چێر کرتگ‌اَت.
هُژّار بێت، چُش مبیت که شمئے دل په نِشه و ملاران برئوت و زِندئے پِگر و اندۆه شمئے دلا گرانبار بکنت و آ رۆچ اَناگت شمئے گُٹّا لۆپ ببیت.
هما وهدا که مردمَ گوَشنت ”اَمن و امان اِنت“، آیانی سرا اَناگت تباهیے کئیت، انچۆ که لاپ‌پُرّێن جنێنێئے چِلّگی درد اناگتَ کایَنت، و آ تَتکَ نکننت.
