24 او منی هُداوندێن هُدا! په وتی اَدلئیگی گناهئے بُهتاما چه من ٹگلێن، مئیل آ منی سرا شادهی بکننت.
او هُداوند! گناهئے بُهتاما چه منی سرا بٹَگلێن، چیا که وتی بێمئیاریئے تها گامُن جتگ و بے لرزگے هُداوندئے سرا تئوکلُن کرتگ.
او هُداوند، منی هُدا! تئیی گوَرا په کُمکا پریاتُن کرت و تئو منا چه ناجۆڑیا دْراه کرت،
مئیل که پرێبکارێن دژمن منی سرا شادهی کننت، مئیل هما که مُپت و ناهکّا چه من بێزار اَنت چمُّک و پونزُک بکننت.
او هُدا! گناهئے بُهتاما چه منی سرا بٹَگلێن، هُداناباورێن کئومێئے دێما، په منی هَکّا جاه بجن و منا چه بدکار و پرێبکارانی دستا برَکّێن،
بِلّ که هُداوند په کئومان شئور و هُکم ببُرّیت. او هُداوند! گۆن منی راستی و تچکیا، وتی دادرسیا منی پهرێزکاریانی سرا بکن.
هُدا آدِل اِنت، آ مردم که په شما جنجالَ سازنت، هُدا وت آیانی زندا جنجال پێدا کنت و
”آییا هچّ گناه نکرت و کَسّارا پرێبی ندات.“
