21 دپا په من پَچَ رێچنت و گوَشنت: ”هه، هه، هه! گۆن وتی چمّانِن دیستگ!“
وتی پْراهێن دپِش په من پَرُّپتگ، گُرّۆک و دِرّۆکێن شێرانی پئیما.
چۆ که آپا رێچگ و تالان بوتگان سجّهێن هَڈُّن چه بندان در آتکگ‌اَنت. دلُن چۆ که مۆما آپ اِنت و سێنَگا سۆچیت.
آ که منی سرا ”هه، ههَ“ کننت وتی سرجهلیا هئیران و هَبَکّه باتنت.
بله آ که تئیی شۆهازا اَنت سجّهێن تئیی بارگاها شادهی کنات و گَل و بال باتنت، آ که تئیی رَکّێنۆکێن مَدَتِش دۆست اِنت، مُدام بگوَشاتنت: ”هُداوند مزن اِنت.“
پرچا که تئو منا چه هر سکّی و سۆریا رَکّێنتگ، منی چمّ دژمنئے پرۆش ورگئے شاهد بوتگ‌اَنت.
آ که منی سرا ”هه، ههَ“ کننت، چه پَشَلیا پُشتکا کنزاتنت.
