19 مئیل که پرێبکارێن دژمن منی سرا شادهی کننت، مئیل هما که مُپت و ناهکّا چه من بێزار اَنت چمُّک و پونزُک بکننت.
منا گۆن نپرتیێن هبران چپّ و چاگردِش کرتگ، بێسئوَبا گۆن من په جنْگا پاد آتکگ‌اَنت.
هاکم منا مُپت و ناهکّ آزارَ دئینت، بله منی دل تئیی هبرانی سرا لرزیت.
چۆ مبیت دژمن بگوَشیت: ”من آییئے سرا سۆبێن بوتگان“، بدواه شادان ببیت که منَ لرزان.
او منی هُدا! تئیی سرا تئوکلَ کنان، مئیل که پَشَل و شرمندگ ببان و دژمن منی سرا بالادست ببنت.
بله وهدے ٹگلُن وارت پَست و لگۆر گۆن مزنێن شادهیے مُچّ بوتنت، منی هلاپا وهدے من سهیگ نه‌اتان، آ منا درّان اتنت و بسِّشَ نکرت.
چیا که گوَشتُن: ”وهدے پادُنَ لرزیت، هما مردمان منی سرا شادهی کنگا مئیل که وتا چه من مسترَ زاننت.“
چیا که کپگی آن و منی درد مُدام گۆن من گۆن اِنت.
سرزۆر و سلامت اَنت، آ که منی دژمن اَنت، بازێنے بے سئوَبا چه من نپرتَ کنت.
آ که نێکیئے بدلا گۆن من بدیَ کننت، منی دژمن و بُهتام جنۆک اَنت، چیا که من نێکیئے رندا آن.
آ که بێسئوَب چه من نپرتَ کننت چه منی سرئے مودان گێشتر اَنت. بازێنے منی گار کنگئے رندا اِنت دژمن منی سرا درۆگێن بُهتامَ جننت. چه من لۆٹنت هما چیزّان پِر بترّێنان که من ندُزّتگ‌اَنت.
او هُدا! تئو زانئے که من اهمکی کرتگ، منی گناه چه تئو چێر نه‌اَنت.
آیانی شَریَتا نبشته اِنت که ’مُپتا چه من نَپرتِش کرت.‘ اے ڈئولا اے هبر راست و سَرجم بوت.
