6 اے مِسکینا تئوار پِر جت، هُداوندا آییئے تئوار اِشکت و چه سجّهێن سکّیان رَکّێنتی.
هما پرێشتگ که منا چه هر تاوانا رَکّێنتگی، اے چُکّان برکت بدئیات. اے منی نامئے سرا و منی پت و پیرُکئے نامئے سرا بزان اِبراهێم و اِساکئے ناما زانَگ باتنت و زمینئے سرا سکّ باز باتنت.“
او هُداوند! تئو بزّگانی واهگان گۆشَ دارئے، آیان دلبڈیَ دئیئے و هبرانِش اِشکنئے.
هُداوندُن گۆن بُرزێن تئوارے پریاتَ کرت و آییا چه وتی پاک و گچێنیێن کۆها منا پَسّئو دات. اۆشت...
من گریب و هاجتمند آن، هُداوندا منی هئیال گوَر بات. تئو منی کُمک و رَکّێنۆک ائے. او منی هُدا! دێر مکن.
