20 آییئے سجّهێن هڈّان مُهرَ داریت، چه آیان یکّے هم پرۆشگَ نبیت.
آ وهدا هر بند و بۆگُن گوانکَ جنت: ”او هُداوند! تئیی مَٹّ کئے اِنت؟ تئو نێزگارا چه زۆراورترێنا رَکّێنئے و نزۆر و هاجتمندا چه پُل و پانچ کنۆکا.“
پهرێزکارانی رَکّێنۆک هُداوند اِنت و سکّیئے وهدا آیانی کلات.
هُداوند آیان مَدَتَ دنت و رَکّێنیت، چه بدکارانی دستا رَکّێنیت و نجاتَ دنت، چیا که آییئے مئیار و باهۆٹ اَنت.
آ ترا وتی دستانی دلا دارنت تان تئیی پاد ڈۆکێا ملگّیت.
اے کار هما ڈئولا بوت تانکه پاکێن کتابئے اے هبر راست و سَرجم ببیت که گوَشیت: ”آییئے هچّ هڈّ پرۆشگَ نبیت.“
