15 هُداوندئے چمّ گۆن پهرێزکاران اِنت و گۆشی هم په آیانی پریاتان پَچ.
هُداوند! منی تئوارا گۆش دار، منی پریات و زاریان دلگۆش کناتئے.
هئو! هُداوندئے چمّ گۆن همایان اِنت که چه آییا تُرسنت، گۆن همایان که اۆست و اُمێتِش آییئے مِهر اِنت،
وهدے پهرێزکار پریاتَ کننت، هُداوندَ اِشکنت و آیان چه سجّهێن سکّیانَ رَکّێنیت.
اے مِسکینا تئوار پِر جت، هُداوندا آییئے تئوار اِشکت و چه سجّهێن سکّیان رَکّێنتی.
چه بدیا دێما چهر دئے و نێکی کن، گڑا تان اَبد مُلکا جهمنندَ بئے.
چێا که هُداوندئے چمّ، نێک و پهرێزکارێن مردمان سکّ اِنت و گۆشی گۆن همایانی دْوایا. بله هُداوند وتی دێما چه بدکِردێن مردمانَ تَرّێنیت.“
