11 بله هُداوندئے شئور و سلاه اَبدمان اَنت، آییئے دلئے شئوربندی په سجّهێن نَسل و پدرێچان.
او هُداوند! تئیی کار چۆن مزن اَنت و پگر چِنکدر جُهلانک.
نون منِ نِبوکَدنِزَر آسمانانی بادشاها ستا کنان، ساڑایان و شرپَ دئیان چێا که آییئے سجّهێن کار راست اَنت و آییئے راه په اِنساپ. آ، گُروناکانی گردِنا جَهل کرتَ کنت.“
اے هبر چه دێریگێن زمانگان زانگ بوتگ.‘
