1 او پهرێزکاران! هُداوندئے بارگاها په شادهی کوکّار کنێت، نێکدلان، هُداوندئے ستا کنگ زێبَ دنت.
پهرێزکارانی تمبوانی تها سۆبێن بئیگ و شادمانیئے کوکّار اِنت: ”هُداوندئے راستێن دستا مزنێن کارے کرتگ.
هُداوندا بنازێنێت چێا که هُداوند نێک اِنت، په سئوت آییئے ناما بنازێنێت که دلکَشّ اِنت.
هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا، مئے هُداوندئے نازێنگ چۆن وشّ اِنت و آییئے ستا کنگ دلکشّ.
او پهرێزکاران! هُداوندئے بارگاها شادهی کنێت و شادان ببێت. او سجّهێن نێکدلان! شادهیئے گوانکا بُرز کنێت.
او پهرێزکاران! هُداوندئے بارگاها شادهی کنێت و آییئے پاکێن ناما بنازێنێت.
اَنچُش که نِبشته اِنت: ”کَسّ پهرێزکار نه‌اِنت، هچکَس.
هما پئیما که چه یکّێئے ناپرمانیا بازێن مردمے گنهکار کنگ بوت، چه یکّێئے پَرمانبرداریا بازێنے پاک و پَلگار هم کنگَ بیت.
مُدام شادمانی کنێت که شما هُداوندئیگ اێت. من پدا گوَشان، شادمانی کنێت.
