9 او هُداوند! منی سرا رهم کن چیا که پرێشان آن، چمُّن چه گَم و اندۆهان نزۆر بوتگ‌اَنت، جسم و اَرواه هم.
تهارترێن تهاریان نِشتگ‌اَتنت، آسنێن زمزیلانی بندیگ و اَزاب اَتنت
هُداوندا په منی پهرێزکاریا گۆن من نێکی کرتگ، منی دستانی پاکیئے مُزّ بَکشاتگ،
دژمنانی رندا کپان و منی دست په آیانَ رسیت، تان هلاک مبنت، پِر نترّان.
چیا که ما هاکا دێم په چێر اێن و لاپ زمینا لچّتگ،
چمُّن چه بازێن اَندۆهان نِزۆر بوتگ‌اَنت و چه بازێن دژمنان تهار.
هما کئول که لُنٹان واده داتگ و دپا گوَشتگ‌اَنت سکّی و سۆریانی وهدا.
هر رۆچ آزاران کپتگان و هر سُهبا هکّلَ وران.
منی جسم و جان و دل بلکێن زئوال ببنت، بله هُدا منی دلئے کلات اِنت، تان اَبد منی گیشِّتگێن بَهرونڈ.
منی چمّ چه اندۆها تهار بوتگ‌اَنت. او هُداوند! هر رۆچ ترا تئوارَ کنان و دستان په تئو شَهاران.
