22 من چه وتی تُرسا گوَشت: ”چه تئیی چمّا سِستگ و دور کپتگان.“ اَنگت تئو منی پریات و زاریا اِشکنئے، وهدے من په مَدَتا ترا تئوارَ کنان.
پرێشانیانی تها گوَشتُن: ”هرکَس درۆگبند اِنت.“
وتی مِهرئے اَجَبَّتیا پێش بدار! تئو همایانَ رکێنئے که چه وتی دژمنان تئیی گوَرا مئیار و باهۆٹَ بنت.
هُداوندا! مئیل که شرمندگ ببان، چیا که ترا تئوارُن پِر جتگ، بِلّ که شَرور سرجهل و شرمندگ ببنت و مُردگانی جهانا بێتئوار.
هُداوندا منی پریات گۆش داشتگ‌اَنت، هُداوند منی دْوایا مَنّیت.
هُدایا ستا بات که چه منی دْوایا نادلگۆش نبوتگ و وتی مِهری چه من دور نداشتگ.
تئیی هِژما منا پتاتگ و تئیی بیمّا منا پرۆشتگ.
چێا که هرکَس بلۆٹیت، آییا رسیت. هرکَس شۆهاز بکنت، درَ گێجیت. هرکَس دروازگا بٹُکّیت، په آییا پَچَ بیت.
