9 منی ساها گُنهکارانی هۆریگا مگر و زِندا گۆن هۆنیگان،
تئو بدکار بکُشتێننت، او هُدا! چه من دور بێت، او هۆنواران!
او هُدا! او منی رَکّێنۆکێن هُدا! منا چه هۆن و کۆشئے گناها برَکّێن و زبانُن تئیی اَدل و راستیا نازێنیت.
بله تئو، او هُدا، بدکاران جُهلترێن کَلّا دئورَ دئیئے، هۆنوار و پرێبکارێن مردم وتی رۆچانی نێما هم زندگَ نماننت، بله من تئیی سرا تئوکلَ کنان.
گڑا هُدابُند آییا ٹکّر ٹکّرَ کنت و شَتَلکارانی نیاما دئورَ دنت. اۆدا گرێونت و دَنتان په دنتانَ درُشنت.
آ وهدا سجّهێن کئومانی مردم آرگ و آییئے دێما مُچّ کنگَ بنت و آ، آیان اَنچُشَ گیشّێنیت و دو بهرَ کنت که شپانک وتی بُزان چه مێشان جِتا کنت.
گڑا آ هم جُستَ کننت: ’او واجه! ما کدی ترا شدیگ، تُنّیگ، دَرپَدَر، جاندر، نادْراه یا بندیگ دیستگ و تئیی هِزمت نکرتگ؟‘
پمێشکا اے مردم دێم په اَبدمانێن سِزایا رئونت، بله پهرێزکارێن مردمان نمیرانێن زِندَ رَسیت.“
