7 منی ورناییئے ناپرمانی و گناهان یات مکن، وتی مِهرئے کساسا منا یات کن که تئو نێک ائے، او هُداوند!
بَهتاور اَنت هما که اَدلا برجاه دارنت، هما که مُدام اِنساپئے سرا کارَ کننت.
او هُداوند! هما وهدا که وتی مردمانی سرا رهمَ کنئے، منا مشَمۆش. منی کِرّا بیا و منا برَکّێن
آییئے پت و پیرکانی گناه هُداوندئے بارگاها یات کنگ باتنت، ماتئے گناهی هچبر شۆدگ مباتنت.
چێا که آ هچبر په کَسّا مهربان نبوت، نێزگار و هاجتمندی آزار داتنت و دلپرُشتگێنی په مرک رسێنتنت.
منا کُمَک کن، او هُداوند، منی هُدا! په وتی مِهرئیگی منا برَکّێن.
وتی هزمتکارا وتی مِهرئے هسابا بچار و وتی هُکمان منا سۆج دئے.
دێما په وتی هزمتکارا دْرپشان کن، گۆن وتی مِهرا منا برَکّێن.
او هُدا! په وتی مِهرا بچار و منی سرا رهم کن! چه وتی بێکِساسێن رهمتان ناپرمانیانُن گار کن.
هُداوندا! وتی دێما گۆن من ترّێن و منی ساها برَکّێن، وتی مِهرئے سئوَبا منا نجات بدئے.
گوَستگێن نَسلانی گناهان مئے سرا مَلَڈّ، تئیی رهمت زوتّ مئے سرا بیایاتنت که سکّ وار و بزّگ اێن.
رَندا ایسّایا اے مرد مزنێن پرستشگاها دیست، گوَشتی: ”بچار، نون که تئو دْراه بوتگئے، چه اِد و دێم گناه مکن. چُش مبیت که گَنترێن بلاهے تئیی سرا بکپیت.“
اۆدا مردے هست‌اَت که آییئے ناجۆڑیا سی و هشت سال اَت.
