1 او هُداوند! من په دل و جان دێم په تئو کایان.
بامگواهان تئیی مِهرئے هبرا بِشکناتان، که من تئیی سرا تئوکل کرتگ، سۆج دئے که کجام راها برئوان، که من وتی زِند تئیی دستا داتگ.
هما که دلی ساپ و دستی پاک اِنت، هما که وتی اَرواها دێم په ناهودگیا نترّێنیت و درۆگێن سئوگندَ نئوارت.
وتی هزمتکارئے دلا شادمان کن، او هُداوند، که من چه تئو دْوا لۆٹان.
