31 په آیان که اَنگت ودی نبوتگ‌اَنت آییئے اَدل و اِنساپا جارَ جننت. گوَشنت: ”آ هما اَت که اے کاری کرت.“
بِلّ که اے په آیۆکێن نَسلێا نبیسگ ببیت و اَنچێن کئومے که اَنگت اڈّ نبوتگ، هُداوندا ستا و سنا بکنت.
رَکّێنگ و نجاتئے وشّێن هالُن مزنێن دیوانا جار جتگ. او هُداوند! هما ڈئولا که تئو زانئے من وتی دپ لگام نجتگ.
تان دێمی نسلِش بزاننت و هما چُکّ هم که اَنگت پێدا نبوتگ‌اَنت، وتی وهدا، گۆن وتی چُکّ و نماسگان اِشانی کسّها بکننت،
او هُداوند! تئیی جۆڑ کرتگێن سجّهێن کئومَ کاینت و ترا سُجدهَ کننت، تئیی ناما شان و شئوکتَ دئینت،
چێا که ایسّائے وشّێن مِستاگئے تها هما پاکی و پَلگاری پَدّرَ بیت که چه هُدائے نێمگا اِنت، هما پاکی و پَلگاری که چه اَزل تان اَبد ایمانئے سرا اۆشتاتگ، اَنچُش که نِبیسگ بوتگ: ”هما که چه ایمانئے راها پاک و پَلگار اِنت، زِندگَ مانیت“.
