24 چیا که آییا چه سِتم دیستگێنئے بزّگیا پُشت نکرتگ و دێمی چه آییا نترّێنتگ. پریاتی که کرتگ آییا اِشکتگ‌اَنت.
وتی تنگیان گۆن هُداوندا پِریاتُن کرت، آییا منا پَسّئو دات و آزات کرت.
او منی هُدا! سجّهێن رۆچا پریاتَ کنان و تئو پَسّئوے ندئیئے، سجّهێن شپا هم، بله آرامَ نگِران.
زانا، من انسانے نه‌آن، کرمے آن؟ مردمانی دێما سُبکّ آن و کئومئے چمّا بےاِزّت.
اے مِسکینا تئوار پِر جت، هُداوندا آییئے تئوار اِشکت و چه سجّهێن سکّیان رَکّێنتی.
آ وهدا هر بند و بۆگُن گوانکَ جنت: ”او هُداوند! تئیی مَٹّ کئے اِنت؟ تئو نێزگارا چه زۆراورترێنا رَکّێنئے و نزۆر و هاجتمندا چه پُل و پانچ کنۆکا.“
دێما چه وتی هزمتکارا مپۆشێن، په منی مَدَتا اشتاپ کن که سکّ تَنگ آتکگان.
ایسّایا بُرزێن تئوارێا چیهال کَشّت و گوَشت: ”او پت! من وتی روه و ساها تئیی دستا دئیان.“ گۆن همے هبرا، ساهی دات.
