4 پدا هم آوازِش سَرجمێن زمینا شنگ و تالانَ بیت و هبرِش تان جهانئے گُڈّی مرز و سیمسرانَ رسنت. په رۆچا، هُدایا آسمانا تمبوے بستگ،
نورا چۆ کباهێا گوَرا کنئے، آسمانا تمبوێئے پئیما پَچَ کنئے و
آییا په اِسراییلئے اۆبادگان وتی مِهر و وَپا یاتا آورتگ، زمینئے سجّهێن گُڈّی هَدّ و سیمسران، مئے هُدائے داتگێن نجات دیستگ.
بله نون جُستَ کنان: ”آیان نه‌اِشکتگ؟“ اَلّم اِشکتگِش، پرچا که: ”آیانی تئوار سجّهێن دنیایا شتگ و آیانی هبر جهانئے گُڈّی مرز و سیمسران سر بوتگ‌اَنت.“
