48 منا چه دژمنانَ رَکّێنیت. هئو! تئو منی دژمنانی دێما منا سرپرازَ کنئے و چه زالمێن مردمانَ چُٹّێنئے.
هُداوند! منا چه بدکاران پهرێز و چه هِژمناکان برکّێن،
پلێنڈ مئے سرڈگارا آباد مباتنت، هِژمناکانی سرا بلاهے کپات.
هُداوند! منا چه بدکارانی دستا دور بدار و چه هِژمناکان برَکّێن که په منی پادان دام سازگا اَنت.
آییئے پتنه وتی سرا کپیت و پَساتی هم سرا لگّیت.
او هُدا! گُروناکێن مردم منی هلاپا پاد آتکگ‌اَنت، زۆراکانی رُمبے منی کُشگئے جُهدا اِنت و ترا هچ مانَ نئیاریت.
تئیی باسک زۆرمند اِنت، تئیی دست زۆراور اِنت، تئیی راستێن دست پُرواک و سۆبێن اِنت.
پمێشکا هُدایا آ، سَرپراز کرت و اَنچێن نامے آییارا دات که چه هر ناما بُرزتر اِنت،
