41 په کُمکا پِریاتَ کننت بله رَکّێنۆکے نێست، چه هُداوندا کُمکَ لۆٹنت، بله پَسّئوَ ندنت.
سجّهێن کئومان منا اَنگِرّ کرت، بله من هُداوندئے ناما پْرۆش داتنت.
منا چه هر نێمگا چَپّ و چاگِردِش کرت، بله من هُداوندئے ناما پْرۆش داتنت.
”او هُدا شمشتگێنان! اے هبرا نشان کنێت، اگن نه، شمارا چُنڈ چنڈَ کنان و کَس شمارا رَکّێنتَ نکنت.
وهدے کئیت که لۆگئے هُدابُند پادَ کئیت و لۆگئے دروازگا بندَ کنت، گڑا شما لۆگئے دپا اۆشتێت و هرچُنت دروازگا ٹُکّێت و تئوارَ کنێت: ’او واجه! دروازگا په ما پَچ کن!‘، بله آ پَسّئوَ دنت که ’من شمارا پَجّاهَ نئیاران و نزانان چه کجا اێت.‘
