36 تئو منی پادانی چێرئے راها پْراهَ کنئے تانکه پادُن ملرزنت.
او منی دادرسێن هُدا! پَسّئو بدئے وهدے پریاتَ کنان. سکّی و سۆریانی وهدا منی دست و بانُزلِت پَچ کرتنت. منا مِهر و رهمت بَکش و دْوایانُن گۆش دار.
آ که منی کُشگئے پد و رندا اَنت گار و گُمسارَ بنت و زمینئے جُهلانکیان اێرَ رئونت.
بله چه آییا پێسر، منا پاکشۆدیے زلورت اِنت، که په آییئے سَرجم کنگا باز پرێشان و بێتاهیر آن.
