22 آییئے پرمان مُدام منی چمّانی دێما بوتگ‌اَنت و آییئے هُکم چه وت دور نداشتگ‌اَنت.
من وتی دل په تئیی هُکمانی منّگا ترّێنتگ، مُدام، تان گُڈسرا.
منا مُهر بدار که بِرَکّان، مُدام تئیی هُکمانی زِگرا کنان.
تئیی سجّهێن رهبندانی راستیا مَنّان، پمێشکا منا چه هر رَدێن راها نپرت اِنت.
من چه تئیی دپا در آتکگێن سجّهێن هُکمان دپِ وتَ گوَشان.
من وپاداریئے راه در چتگ، وتی دل تئیی هُکمانی منّۆک کرتگ.
رَندا ایسّایا اے مرد مزنێن پرستشگاها دیست، گوَشتی: ”بچار، نون که تئو دْراه بوتگئے، چه اِد و دێم گناه مکن. چُش مبیت که گَنترێن بلاهے تئیی سرا بکپیت.“
