5 منی پادانی پد تئیی راها نَکش اَنت، پادُن نلرزتگاَنت.
وتی هبرئے هسابا منی گامانی رهشۆن بئے، گناها مئیل که منی سرا هاکمی بکنت.
آ نئیلیت که تئیی پاد بلکُشیت، آ که تئیی نِگهپانیا کنت وابَ نکپیت.
هُداوند ترا چه هر بدیا دورَ داریت، تئیی زِندئے نِگهپان اِنت،
تئو منی پادانی چێرئے راها پْراهَ کنئے تانکه پادُن ملرزنت.
دژمنانی رندا کپان و منی دست په آیانَ رسیت، تان هلاک مبنت، پِر نترّان.
چیا که گوَشتُن: ”وهدے پادُنَ لرزیت، هما مردمان منی سرا شادهی کنگا مئیل که وتا چه من مسترَ زاننت.“
مئے دل چه تئو پِر نترّتگ و پاد و گام چه تئیی راها در نبوتگ.
وهدے گوَشتُن: ”منی پاد ٹگلگا اِنت“، تئیی مِهرا، او هُداوند، منا چه کپگا داشت.
