4 او بُرزێن اَرش! آییا ستا کن. او آسمانئے سربرئے آپان! آییا ستا کنێت.
هُدایا گوَشت: ”آپانی نیاما کُبّهے ببیت که آپا چه آپا جتا بکنت.“
هُدایا کُبّه اَڈّ کرت و کُبّهئے چێرئے آپ چه سربُرئے آپان جتا کرتنت. اے کار بوت.
نوهئے اُمرئے شَش سدُمی سالئے دومی ماهئے هَبدهُمی رۆچا، جُهلانکیانی سجّهێن چَمّگ بُتکنت و آسمانئے دریگ پَچ بوتنت.
وتی بُرزی لۆگانی مِنُکان آپانی سرا اۆشتارێنئے. جمبران وتی اَرّابه جۆڑَ کنئے و گواتئے بانزُلان سوار ائے.
آ جَهلَ بیت که آسمان و زمینا بچاریت.
هماییا که آسمانان شَهسواریَ کنت، کوَهنێن آسمانان، هماییا که وتی آوازا بُرزَ کنت، تْرند و پُرواکێن آوازا.
چیا که هُدا سَهیونا نجاتَ دنت و یَهودائے شهران نۆکسرا اڈَّ کنت. کئوم اۆدا جهمنندَ بیت و مُلکئے هَکّێن وارسَ بیت.
