3 پْرُشته‌دِلان دْراهَ کنت و ٹپّانِشَ بندیت.
هُداوند گۆن پْرُشته‌دِلان نزّیک اِنت و درُشته‌روهانَ رَکّێنیت.
پهرێزکارا بازێن سکّی و سۆریَ رسیت، بله هُداوند آییا چه سجّهێن سکّیانَ رَکّێنیت.
هُدائے دلپسُندێن کُربانیگ، پْرُشتگێن اَرواه اِنت. او هُدا! پْرُشتگ و تئوبهکارێن دلێا تئو جَهلَ نجنئے.
”هُداوندئے روه منی سرا اِنت، آییا منا رۆگن پِر مُشتگ تانکه وار و نێزگاران وشّێن مِستاگے برسێنان، منا دێمی داتگ که بندیگ و اَسیران آزاتیئے بشارتا بدئیان و په کۆران بیناییئے مِستاگا برسێنان، زُلم دیستگێنان برَکّێنان و
