11 هُداوند همایانی سرا وشَّ بیت که چه آییا تُرسنت و سجّهێن اۆست و اُمێتِش گۆن آییئے مِهرا اِنت.
چێا که هُداوند چه وتی کئوما وشنۆد اِنت، آ بێکِبران سۆبمندیئے تاجا بَکشیت.
هئو! هُداوندئے چمّ گۆن همایان اِنت که چه آییا تُرسنت، گۆن همایان که اۆست و اُمێتِش آییئے مِهر اِنت،
او هُداوند! تئیی مِهر مئے سرا ساهێل بات، هما دابا که اُمێتِن په تئو بستگ.
آ که واهگِش منی بێمئیاری اِنت شادمان باتنت و شادهیئے گوانکا بُرز کناتنت، مُدام بگوَشاتنت: ”هُداوند مزن اِنت که چه وتی هزمتکارئے سلامتیا گَلَ بیت.“
وتی لانکا ببندێت و هُژّار ببێت. زِندا په شِهم و رَهداری بگوازێنێت. وتی اُمێتا په هُدائے هما رهمتان ببندێت که ایسّا مَسیه وتی زاهر بئیگئے وهدا په شما رسێنیتِش.
اگن شما هُدایا وتی پتَ گوَشێت، که آ هرکَسئے دادرسیا بے رو و ریا، آییئے کارانی هسابا کنت، گڑا وتی دَرانڈهیئے وهد و پاسان په شرپ و اِزّت گۆن هُداتُرسی بگوازێنێت.
اِشیئے بدلا، وتی دل و جَبینا گۆن نرم و آرامێن روهێئے پایدارێن زێباییا بسینگارێت، که په هُدایا اے چیزّ باز پُراَرزش اِنت.
