2 ترا هر رۆچَ نازێنان و تئیی ناما ستا کنان، اَبد تان اَبد.
رۆچے هپت بر ترا نازێنان، په تئیی آدلێن هُکمان.
تان زندگ آن هُداوندا ستا کنان تانکه هَستان وتی هُدایا نازێنان.
چه پێدایشا منی کُمک کنۆک بوتگئے، اے تئو بوتگئے که منا چه ماتا پێدا کرتگ، منی ستا و ساڑایگانی دێم مُدام گۆن تئو اِنت.
اُمری باز بات، سَبائے تلاه آییئے پێشکش باتنت. مردم مُدام آییئے دْواگۆ باتنت و سجّهێن رۆچا په آییا برکت بلۆٹاتنت.
هُداوندا بنازێنێت، آییئے ناما ستا کنێت. هر رۆچ هما نجاتئے جارا بجنێت که چه آییئے نێمگا اِنت.
همے سئوَبا، اے هُدائے تَهتئے دێما اَنت و شپ و رۆچ، آییئے پرستشگاها، آییئے هِزمتا کننت و هما که تَهتئے سرا نِشتگ اِشان ساهێلَ کنت.
