8 که دپِش چه درۆگا پُرّ اَنت و راستێن دستِش چه پرێبا.
اِبراما گۆن سُدومئے بادشاها گوَشت: ”من هُداوندئے دێما، بُرزێن اَرشئے هُدا، آسمان و زمینئے جۆڑ کنۆکئے دێما دست چِست کرتگ و سئوگند وارتگ
دپ و زبانی چه نالت و پرێب و سِتما پُرّ اِنت، آییئے زبانئے چێرا پِتنه و شِرکاریا کُدام بستگ.
گڑا دستی چست کرت و سئوگندی وارت که گیابانا تباهِشَ کنان و
هرکَس گۆن همساهگا درۆگَ بندیت، چاپلوسێن دپِش په پرێب هبرَ کننت.
وهدے چه آیان یکّے منی دیدارا کئیت دوزبانی هبرَ کنت و دلا بدیَ رۆدێنیت، ڈنّا که درَ کپیت، وتی دلئے هبرا کنت.
بدکاران چه ماتئے لاپا وتی راه گار داتگ و چه پێدایشا گُمراه و درۆگبند اَنت.
البت پندلَ سازنت که آییا چه بُرزاد سرشکون بکننت. چه درۆگ بندگا لزّتَ برنت، گۆن وتی دپا برکتَ دئینت، بله دلئے تها نالتَ کننت. اۆشت...
همے ڈئولا، اگن تئیی راستێن دست ترا دێم په گناها ببارت، گڑا آییا بُرّ و دئور بدئے، چێا که چه سَرجمێن جانئے دۆزها رئوگا په تئو شرتر اِش اِنت که تئیی جسمئے یکّ بند و بۆگے چه تئو جتا ببیت.
