12 وتی مِهرئے تها منی دژمنان تباه کن، منی بدواهان گار و بێگواه کن، که من تئیی هزمتکار آن.
او هُداوند! من تئیی هزمتکار آن، هئو، من تئیی هزمتکار آن، تئیی مۆلدئے چُکّ، تئو منا چه زمزیلان آزات کرتگ.
منا برَکّێن که تئییگ آن تئیی رهبندانی شۆهازا بوتگان.
بله هُدا ترا اَبدیَ پرۆشیت. ترا چَکاپیت و چه تئیی گِدانا گوَجیت و چه زندگێنانی زمینا تئیی ریشّگا کَشّیت. اۆشت...
منی دژمنانی بدی آیانی جندئے چَکّا کپات، وتی وپاداریئے سئوَبا، آیان گار کن.
پرچا که تئو منا چه هر سکّی و سۆریا رَکّێنتگ، منی چمّ دژمنئے پرۆش ورگئے شاهد بوتگ‌اَنت.
بله تئو، او هُدا، بدکاران جُهلترێن کَلّا دئورَ دئیئے، هۆنوار و پرێبکارێن مردم وتی رۆچانی نێما هم زندگَ نماننت، بله من تئیی سرا تئوکلَ کنان.
