1 هُدائے بارگاها زار و پریاتَ کنان و چه هُداوندا رهمَ لۆٹان.
او هُداوند! ترا تئوارَ کنان، زوتّ په من بیا. وهدے ترا تئوارَ کنان، منی تئوارا گۆش دار.
منی پریات و زاریئے تئوارا گۆش دار، وهدے چه تئو مَدَتَ لۆٹان و وتی دستان دێم په تئیی پاکێن بارگاها بُرزَ کنان.
او هُداوند! ترا تئوارُن جت، تئیی گوَرا زاری و پریاتُن بُرز کرت:
بَهتاور هما اِنت که هُداوند چه آییئے ناشَریان سر گوَستگ و گناهی بَکشگ بوتگ‌اَنت.
او هُدا! گۆن وتی ناما منا برَکّێن. گۆن وتی زۆرا گناهئے بُهتاما چه منی سرا بٹگلێن.
منی سرا رهم کن. او هُدا! منی سرا رهم کن، چیا که منی اَرواه تئیی مئیار و باهۆٹ اِنت. تئیی بانزُلانی ساهگا پناهَ زوران، تان هما وهدا که اے بلاه برئوت و بگوَزیت.
