4 هبرے که چه منی زبانا درَ کئیت، تئو چه پێسرا زانئے‌ای، او هُداوند!
او هُداوند! منی دپئے هبر و دلئے پگر و هئیال تئیی دلا بننداتنت، تئو که منی تلار و پُشت و پناه ائے.
آ کَس که وتا هُدادۆستے زانت بله وتی زبانئے مَهارا داشتَ نکنت، وتا رَدَ دنت و گلاێنیت و آییئے ”هُدادۆستیا“ پائدگے نێست.
